Od dziesiątego roku życia był wychowywany przez wujostwo, ponieważ rodzice zginęli w katastrofie lotniczej, z którego ocalała zaledwie piątka osób. W tym on...

Wiele osób uważało to za prawdziwy cud, inni pochylali się nad Chrisem i przelewali na niego swoje emocje, uczucia, okazując rzekomą troskę i współczucie. Mimo wszystko nie poddał się i dzięki wsparciu rodziny najlepszego przyjaciela mógł w miarę normalnie funkcjonować, chociaż wobec innych osób stał się mniej otwarty.

Nie zmienił się jednak fakt, że Chris zawsze był w centrum uwagi innych i dzięki tej charyzmie oraz wytrwałości, w wieku piętnastu lat został kapitanem drużyny bejsbolowej “Wild Cats”. Od tamtej pory był jednym z tych “Złotych Dzieciaków”, które zaczęli określać, jako przyszłość Amerykańskiego sportu.

Wciąż jednak walczył z traumą i unikał zajęć na basenie, bo woda w większych zbiornikach od razu napawała go lękiem, wręcz paraliżowała mięśnie. Jak tylko kazano mu wejść do wody odczuwał mdłości, ciemniało mu przed oczami, nie chciał jednak by ktokolwiek widział jego słabość, więc starał się z całych sił tego nie pokazywać. Potem ze stresu wymiotował w łazience, kryjąc się przed spojrzeniami swoich znajomych. Do tej pory pamiętał, jak niemal utopił się w jeziorze, gdy bawił się z Jakem blisko wody i tylko szybka reakcja przyjaciela i jego ojca uratowała go przed tragedią. To właśnie Jake powoli uczył go oswajać się ze swoim lękiem i dzięki temu nie boi się jej w takim stopniu, jak wcześniej.

Dzień, gdy wszystko poszło nie tak…

Pamiętał emocjonujące okrzyki swojej drużyny, gdy motywowali się do zwycięstwa i to zdziwienie, gdy ostatecznie musieli się zatrzymać w połowie drogi. Kilka osób przykleiło twarz do autobusu, próbując wypatrzyć powód, dla którego przerwali jazdę. Gdy zniknął trener czuł, że wydarzyło się coś dziwnego. Ten mężczyzna miał swoje priorytety, więc póki wiedział, że opłacało się trwać przy zespole to nie zostawiłby ich na pastwę losu. Byli pod jego ochroną, niezależnie od tego co robili. Nawet, gdy część zespołu dręczyła inne dzieciaki, przymykał na to oko.

Póki wygrywali, zapewniali mu sukces - wróciłby do nich. Chris nie chciał wracać, a już tym bardziej nie chciał wracać na pieszo i nie popierał decyzji swoich kolegów, żeby się rozdzielać w ten sposób. Nie zamierzał ich jednak zatrzymywać, skoro podjęli taką decyzję.

Tego samego dnia pierwszy raz kogoś zabił. Evan był jednym z drugobazowych, gdyby tylko tamtego dnia nie krzyczał… gdyby zachował spokój, jak prosił. Gdyby nie zachowywał się, jak skończony idiota, narażając ich wszystkich na niebezpieczeństwo… nie musiałby tego robić. Od tamtego czasu Chris się zmienił, stał się bardziej nieprzewidywalny, robił rzeczy, których inni bali się podjąć, choć powinni, żeby przeżyć.