Każda opowieść musi mieć jakiś swój początek i nie inaczej było z Claire. Urodzona w rodzinie Williamsów, nie była jednak jedynaczką, gdyż o parę lat uprzedziła ją starsza siostra imieniem Sarah. Jeśli ktokolwiek oczekiwał jakieś wielkie rodzinnej tragedii, ojca alkoholika, czy może niespodziewanego zwrotu akcji, że Claire została adoptowana, to niestety, ale jej okres dzieciństwa był o jak bardzo zwyczajny. Ojciec Henry z zawodu był leśniczym, a matka Amanda pracowała w aptece. Dorastając, spędzała z rodziną mnóstwo czasu na różnych wypadach, biwakach, ale też na podróżach poza stan Kolorado. Wprawdzie wytworzyło to w niej miłość do zwiedzania, to jednak nie wywarło na Claire tak wielkiego wpływu, by nawet myślała o przeprowadzce z Kolorado. Coś było w urokliwych krajobrazach, górach, rzekach i ludziach tego stanu... nie mogła tego w żaden sposób znaleźć gdzieś indziej. Nie myślała jednak o tych sprawach jako zwyczajny szkrab. Nie, jako mała kulka energii była bardziej skupiona na zabawach, eksploracji i poznawaniu nowych osób. Z tym ostatnim różnie bywało, ponieważ u Claire wytworzył się typ charakteru, który w późniejszych latach dzięki dostępowi do Internetu, rozpoznałaby jako typ ambiwertyka. W wielkim skrócie Claire z jednej strony miewała dni, gdy przejawiała cechy typowej ekstrawertyczki, a z drugiej strony na kolejny dzień preferowała swoje własne towarzystwo niczym typowa introwertyczka. Ambiwertycy zwyczajnie nie posiadali żadnych ekstremalnych cech intro- lub ekstrawertyka. W każdym razie powodowało to tyle, że za młodu nie zdobyła zbyt wielkiej grupy przyjaciół. Nie przeszkadzało jej to za bardzo. Nie była typem osoby, której zależało na popularności. Raczej wolała mieć małą, ale zgraną grupę znajomych. Szkoła nie była inna. Do geniuszów nie należała, ale częściej zdobywała 4ki niż 3ki na testach.

Oczywiście mowa była o szkole podstawowej, po której przyszło liceum. Nie działo się w jego trakcie nic nadzwyczajnego. Można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że doświadczenie Claire z liceum było typowe. Miała swoje wzloty i upadki, nawet doświadczyła w pewnym stopniu prześladowania, bo jednak musieli się trafić tacy, którzy postrzegali ją jako nudną kujonkę, wiecznie z głową w książkach. Było to dalekie od prawdy, bo nie czytała książek. Przynajmniej nie aż tyle, ale jednak musiała się uczyć, by jednak coś z tej szkoły wynieść, nie? Po ukończeniu szkoły średniej Claire miała nie mały dylemat. Można wręcz stwierdzić, że był to dość duży orzech do zgryzienia. W końcu przed laty jej siostra wyjechała z Breckenridge w pogoni za edukację do Denver. Kuzynka z Dillon także wybrała się na uniwersytet, ale do Filadelfii. Claire zastanawiała się więc, czy aby też powinna. W końcu jednak matka, dostrzegając problemy młodszej z córek, postanowiła porozmawiać z nią. Wyjaśniła, że nie musi robić niczego, czego by nie chciała i ona, i jej mąż, przede wszystkim chcieli szczęścia Claire. Ta od paru ładnych lat interesowała się muzyką i nawet ze znajomymi założyła w liceum zespół, który zagrał kilka lokalnych koncertów. Nie w głowie jej była jakaś wielka kariera muzyczna, ale kiedy kilka miesięcy po ukończeniu szkoły średniej usłyszała o tym, że w The Mountain Mix, lokalnej radiostacji, szukali kogoś na stanowisko prowadzącego, to nie mogła się powstrzymać, by nie spróbować swojego szczęścia. Była młoda, bardzo młoda, w końcu ledwo co wyciśnięta z liceum. Do tego bez doświadczenia zawodowego. Najwyraźniej jednak musiała wywrzeć dobre wrażenie swoim entuzjazmem, ponieważ właściciel radiostacji postanowił zatrudnić młodą Williams. Tak oto zaczęła się jej kariera w show biznesie, choć trzeba na to stwierdzenie patrzeć z przymrużeniem oka. W końcu prowadziła lokalną radiostację. Nie było to nic wielkiego, ale było to dla Claire coś ekscytującego. Coś, co mogła polubić.

Kolejne lata mijały Claire na powolnym utożsamianiu się z bycia dorosłą. Po tym, jak znalazła pracę z prowadzeniem radiostacji, w końcu udało jej się znaleźć swoje własne cztery ściany, choć były one specyficzne. Mianowicie po mniej więcej roku bycia głosem The Mountain Mix udało jej się namówić swojego szefa na to, aby przekształciła część studia, które znajdowało się powyżej jego kawiarni, w mieszkanie dla Claire. Nie było ono specjalnie duże, ale jednak była w stanie na tyle wszystkim zagospodarować, że sprzęt radiowy, zamiast być rozłożonym po wszystkich pomieszczeniach, skupiła tylko na jednym, a resztę pomieszczeń przeobraziła w część mieszkalną. Dziwnie tak trochę, mieszkać nad kawiarnią. Ktoś inny by to powiedział, ale nie Williams. Na harmider nigdy nie narzekała, bo przecież kawiarenka to nie pub, który by działał do godzin porannych. Tak więc ze snem nie miała problemu, a jednak niedaleko było do miejsca, gdzie mogła sobie załatwić kawę i jakieś ciacho. Z jej punktu widzenia taka lokalizacja to same plusy. Niestety minusem pracy było to, że nadzór nad radiostacją raczej zawalił jakiekolwiek plany wielkiego muzycznego turnusu. Nie były to nigdy jej plany, oczywiście. Bardziej jej ekipy, która w końcu bez niej opuściła Breckenridge. Ona była szczęśliwa z faktem, że jednak mogła pracować w branży muzycznej i zostać w znajomych okolicach.

W końcu nastał rok 2022 i tam gdzieś w lipcu lub sierpniu dotarły do niej informacje o tym, że Allison, kuzynka, co wyjechała za nauką i pracą, planowała wracać na stare śmieci i szukała jakiegoś dachu nad głową w Breckenridge. Claire oczywiście postanowiła z tym pomóc. Na przełomie sierpnia-września jej rodzice planowali odwiedzić siostrę Claire w Denver, gdzie mieszka z mężem i synem. Młodsza Williams nie mogła jednak z nimi się udać, bo zdążyła wyczerpać urlop na kilkutygodniowe wakacje w Miami. Dlatego planem było, że rodzice udadzą się do Denver 12 września, na dwa tygodnie, a Claire będzie ich odwiedzać w weekendy. W planach było udać się tam już w piątek 16go, lecz na parę dni przed świat musiał się zawalić. Zewsząd zaczęły docierać informacje o nowej chorobie, która powodowała u ludzi niespotykaną dotąd agresję i żądzę ludzkiego mięsa. To drugie Claire odkryła sama, gdy pierwszego dnia była świadkiem, jak jeden z agresorów niedaleko kawiarni zaatakował niedawnego klienta i dosłownie zaczął pożerać jego szyję, kiedy ten jeszcze dusił się własną krwią. Już nawet nie dni, ale kolejne godziny zaczęły uświadamiać Claire w tym, że coś naprawdę złego się działo. Wkrótce jednak miało do niej dotrzeć - świat, który znała, zniknął. Nic już nie miało być takie jak wcześniej. Chyba pierwszy tydzień był jednym z gorszych. Nie czując się bezpiecznie w swoim mieszkaniu, udało jej się dotrzeć do rodzinnego domu. Miała w końcu klucz. Tego pierwszego dnia próbowała się skontaktować z rodzicami, potem z siostrą, ale linie telefoniczne były zajęte. Nie wiedząc, co więcej mogła zrobić, postanowiła zabarykadować rodzinny dom. Uznała, że bezpieczniej będzie zostać w środku, a z nielicznymi zapasami w domu rodziców i tymi, które zdołała ze sobą zabrać pomyślała, że przy odpowiednim racjonowaniu uda się jej wytrzymać przez kilka dni. Po upływie mniej więcej tygodnia była jednak zmuszona opuścić "bezpieczną" przystań, kiedy musiała się zmierzyć z perspektywą śmierci głodowej.