Feliks nigdy nie był towarzyskim człowiekiem. Szkoła Średnia była końcem jego drogi przez edukację w jej klasycznym wydaniu. Okres, w którym kończył naukę w Technikum Chemicznym, zbiegł się z kryzysem ekonomicznym i jedyną rozsądną decyzją, jaką mógł podjąć, była praca w lokalnej ciepłowni. Zmienne warunki temperaturowe, wysiłek i konieczność zmagania się z postkomunistycznymi instalacjami, zasilającymi jego małą ojczyznę w ciepło, zahartowały jego ciało i umysł. Zmuszony przez okoliczności gnuśniał, opiekując się niepełnosprawną matką, poświęcając codziennie kawałek przyszłości w imię dnia dzisiejszego. W wolnych chwilach myślami uciekał w marzenia, o przeszłości i rozwiązaniach wykorzystywanych przez dawnych odkrywców i wynalazców. W innym świecie możliwe, że zostałby historykiem lub archeologiem, lecz w Polsce lat dwudziestych pozostał mu Internet i popularnonaukowe programy na Discovery. Hobbystycznie wykonywał na zamówienie dzieła z dziedzin płatnerstwa i metaloplastyki. Udało mu się nawet trochę odłożyć. Czasem odwiedzał go brat, na co dzień mieszkający w Ameryce i pomagający mu w finansowaniu leczenia matki. 

Któregoś dnia po wizycie brata, do domu Feliksa włamali się lokalni złodzieje. Ich wizyta skończyła się tragicznie. Matka Feliksa zmarła na zawał spowodowany traumą a on sam trafił na dwa lata do więzienia za nieumyślne spowodowanie śmierci dwóch z trzech napastników w ramach przekroczenia obrony koniecznej. Odsiadka była pouczająca jeżeli chodzi o ludzi, wartość danego słowa i ludzkie skurwysyństwo. Tam też bardzo szybko nauczył się krzywdzić innych. Więźniowie ośrodków przetrzymujących skazanych za przestępstwa związane z przemocą, nie uprawiają sztuk walki, nie mają zasad i honoru w pojedynku. To, czego Feliks musiał się nauczyć to brudne zagrania i absolutna brutalizacja przeciwnika. W drugim roku odsiadki Feliks miał na bloku opinię człowieka nie najniebezpieczniejszego, ale takiego, którego nikomu nie opłacało się zaczepiać. Wyszedł z więzienia odmieniony. 

Brat być może wiedziony poczuciem winy zaprosił Feliksa do siebie, do Stanów. Feliks zdecydował się na podróż. W kraju recydywista nie miał szans na dobrą pracę i nic go tu nie trzymało. 

Nashville przywitało Feliksa upałem i zapachem spalin. W ciągu kilku miesięcy udało mu się znaleźć pracę i zacząć zarabiać przyzwoite pieniądze. Zdanie „Okazuje się, że amerykańce nie potrafią dobrze spawać. ” zdarzało mu się powtarzać zdecydowanie częściej, niż by chciał w czasie pracy, ale czerpał satysfakcję ze swoich wyższych standardów. 

Feliks chłonął amerykańskość na każdym kroku. Lubił monstertrucki, burgery i amerykańską otwartość. Jedynie lokalne kobiety oceniał na „nadmiernie wyzwolone” przyzwyczajony do subtelnego powabu swoich krajanek. 

Miał okazję powrócić do swojego hobby związanego z metaloplastyką. Feliks lubi eksperymenty i na zamówienie jednego z klientów zaczął budować pancerz do przedstawienia na Comicconie. Wykucie elementów płytowych do osadzenia na kolczudze do nurkowania z rekinami nie było trudne, a miało przynieść godne zyski. Największe problemy były z wykonaniem rylcem run z jakiegoś Łorkrafta czy innego Diabła. Najwięcej satysfakcji przyniosło mu jednak wykonanie kilku eksponatów dla lokalnego wydziału historii w ramach dekoracji. Niestety niedane mu było zarobić na tych zleceniach. 

Pandemia zaskoczyła Feliksa samego w domu. Brat wyjechał służbowo do Denver i od kilku dni nie było z nim kontaktu. Ludzie robili się niespokojni, a nocami po okolicy rozrabiali grasanci. Gdy radiowozy przestały się pojawiać w okolicy przez kilka dni, Feliks stwierdził, że pora odnaleźć brata. Spakował graty do pickupa, napełnił kanistry paliwem i wyruszył w kierunku Kolorado.