Gaynor dorastała w niezbyt przyjemnych warunkach. Od wiecznie pijanego ojca jej uwagę odwracała starsza siostra. Dzieliła je prawie dekada, ale zawsze umiały znaleźć wspólny język, chociaż bez słów też potrafiły się dogadać. Dopiero gdy Viola wyjechała do wojska na dwa lata, poczuła, co to znaczy być samotną. W domu pełnym woni alkoholu znalazła ucieczkę w książkach. W tym całym chaosie trudno było jej nazywać rodzicielkę matką. Pozwalała się bić emerytowanemu żołnierzowi, a gdy go jakimś cudem nie było, od razu dzwoniła po jednego z wielu kochanków. Nigdy nie próbowała nawet zmienić ich sytuacji życiowej i nie opiekowała się nią na tyle, żeby Gaynor mogła się do niej głęboko przywiązać. 

Dopiero powrót Violi ze służby sprawił, że życie Gaynor nabrało z powrotem trochę kolorów. Mimo że dziewczyna nie mieszkała wraz z nimi, zapewniała swojej młodszej siostrze bezpieczne miejsce, w którym mogła spędzić trudne chwile. Tam mogła odpocząć od pijaństwa jej rodziców i spokojnie skupić się na sobie i swojej pasji do przedmiotów ścisłych. 

Gdy Viola skończyła licencjat, Gaynor wprowadziła się na stałe do niej i jej męża, za którym szczerze nie przepadała. Próbowała przemówić siostrze do rozsądku, że stać ją na więcej, że to nie jest dla niej dobra opcja, ale ta nie słuchała. 

Gaynor wiedziała, że musi wykorzystać swój talent do chemii, który był jej przepustką do lepszego życia, dlatego starała się brać udział w różnych olimpiadach z tej dziedziny, a te potem zapewniły jej stypendium. Dzięki niemu rozpoczęła naukę na uniwersytecie w Denver, gdzie też zamieszkała w jednym z akademików. Mogła dalej liczyć na wsparcie siostry, która przesyłała jej pieniądze na życie, ale też na rozrywkę, bo chciała jej zapewnić to, czego ona sama nie miała w jej wieku. 

Gdy wybuchła epidemia, Gaynor wraz z małą grupką innych uczniów ukryła się na kampusie, gdzie spędziła kolejne kilka dni, a z każdym kolejnym było coraz gorzej. Nie miała żadnych wiadomości z zewnątrz, co było dla niej jedną z najbardziej depresyjnych rzeczy w tym bezcelowym siedzeniu. Czekała, licząc, że w końcu ktoś ich uratuje, ale zaczynała powoli tracić nadzieję. Do ich kryjówki w końcu też zaczęły dobijać się przemienione osoby. Była gotowa już się nawet poddać, gdy jeden z jej przyjaciół uratował jej przed szczękami żywego trupa, osłaniając ją własnym ciałem, by ta mogła uciec. Ze łzami w oczach, głodna i spragniona, ledwie biegła przez zakrwawione korytarze uniwersytetu. Nie uciekła daleko, gdy drogę zagrodził jej kolejny martwy, a z tyłu powoli nacierali kolejni. Była w pułapce. Myślała, że to już jej koniec, ale ten wtedy nie nadszedł. Usłyszała tylko, jak nóż wbija się w czaszkę trupa, a ten upadając, ukazał znajomą jej sylwetkę. To była Viola.

Dopiero wyprowadzona z kampusu przez siostrę, zobaczyła, jakie piekło panowało w mieście. Obie zdecydowały się opuścić Denver, bo było w nim zbyt niebezpiecznie. Używając samochodu Violi, udało im się wyruszyć na wschód, ale przez brak paliwa dojechały tylko do Breckenridge.