Iris poszła w ślady ojca, wstępując do armii zawodowej, gdzie początkowo służyła jako zwykły szeregowy, a następnie służyła w oddziałach specjalnych. Poznała tam dyscyplinę, honor i poczucie służby ludziom i ojczyźnie. Oczywiście jako kobiecie nie było jej łatwo, ale była uparta i wbrew pozorom, nie była bezmyślnym szeregowym. Była pewna siebie, pomysłowa i miała charyzmę, dzięki temu zaczęto ją dostrzegać a wspinanie się po drabinie stopni i kariery było tylko kwestią czasu.

Niestety jej świetnie zapowiadająca się kariera w armii została przerwana. Podczas jednej z misji gdzie jej oddział wspierał antyterrorystów, jako dowódca pozostała przy bombie wraz z saperem. Niestety ładunek odpalił i saper zginął na miejscu, Iris natomiast która stała trochę dalej rozmawiając przez radio, została rzucona przez podmuch o betonową ścianę, a także została rażona wieloma odłamkami. Była w stanie, gdzie lekarze nie dawali jej żadnych szans, ale jej silna wola przetrwania i może jakiś cud, wyciągnęły ją z rąk śmierci. Niestety jej powrót do aktywnej służby był niemożliwy, nie mogła po tym utrzymać dłoni stabilnie a tym samym pewnie celować. Miała także problem z nogami, gdzie dłuższa aktywność sprawiała jej ból i niemożliwym było dla niej przebiec większe dystanse. Na szczęście dzięki sprawnej karierze, a także wielu kontaktom, które przez lata nabyła, została formalnie awansowana na generała i zaproponowano jej objęcie stanowiska sekretarza Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego. Nie było to może coś, czego pragnęła, ale z drugiej strony na nic lepszego nie mogła liczyć, alternatywą było jakieś niegodne stanowisko za biurkiem lub przejście do cywila. Nigdy nie miała własnej rodziny, więc emerytura odpadała, zanudziłaby się na śmierć. Była kobietą z wewnętrzną misją, a wyzwanie, które jej rzucono pomimo jej stanu…cieszyło ją. Ktoś nie spisał jej na straty, a nawet docenił jej wiedzę i doświadczenie, to jej wystarczyło.

Jako sekretarz stanowisko piastowała od 3 lat i w tym czasie poznała jeszcze więcej wpływowych osób w tym także prezydenta. Ściśle współpracowała z rządem i chroniła kraj przed atakami terrorystycznymi, jednakże ostatnie tygodnie były czymś, na co nikt nie mógł się przygotować. Panna Troy podróżowała śmigłowcami niemalże po całym kraju, koordynując akcje DBK i innych departamentów, z którymi współpracowała. Niestety jeden z lotów do Denver okazał się dla niej zgubny, kiedy drugi pilot nie przyznając się, został zarażony. Na reakcję nie było czasu, przemieniony zaatakował pierwszego pilota. Pani generał złapała za pistolet i odstrzeliła przemienionego, jednakże pierwszy pilot tracił krew tak szybko, że zemdlał, zanim zdążył zabezpieczyć lądowanie. Złapała się jedną dłonią za reling, drugą natomiast swoją asystentkę, tylko tyle mogła. Śmigłowiec runął na ziemię z 35 metrów w jakichś górach, amortyzując odrobinę to warstwą śniegu, ale powiedźmy sobie szczerze, niewiele to pomogło na kilkutonową maszynę. Iris obudziła się z lekkimi obrażeniami, ale niezagrażającymi jej życiu. Asystentka miała jednak dużo mniej szczęścia, kiedy uderzyła z impetem o drzwi głową. Poza panią generał nikt nie ocalał. Dostrzegając jednak u podnóży góry miasteczko, skierowała się w jego stronę, zabierając ze sobą tylko podstawowe rzeczy.