Obudziły go delikatne łaskoczące wąsiki, muskające płatek jego ucha. Nieświadomie przyciągnął głowę do ramienia, zmuszając zwierzątko do zeskoczenia.  Dni zlewały się w całość przepełnioną jedynie lękiem, krzykami i napięcie, od którego go mdliło. Zasypiał nieświadomie na chwilę jedynie ze skrajnego zmęczenia.  Jake chwycił zeszyt, który miał ze sobą, służący mu do malowania i chwilę wpatrywał się w obrazek, który stworzył. Spozierały z niego czarne sylwetki kolegów z drużyny, posępne twarze i zwichnięte dusze oddawały to samo — zwierzęcy lęk, który odczuwali.  To właśnie wtedy przyszło mu do głowy, że już nic nie będzie takie jak kiedyś. Tak zawsze było na filmach, prawda?  Jake uważał, że urodził się po raz drugi po śmierci ojca.  Jego uporządkowany świat, z cudownymi i wspierającymi rodzicami, nagle runął. Zmieniło się wszystko, od miejsca zamieszkania po jego zachowanie. Bank odebrał im dom, a jego matce nadzieję i życzliwość, którą zawsze miała w oczach.  To chyba wtedy coś w nim pękło, od tego zaczęło się to całe gówno w szkole.  Stał się zamknięty w sobie, a do tego ekscentryzm i kreatywność, sprawiła, że uchodził za dziwaka.  Może nie powinien sam malować plecaka? Nikt ze znajomych przecież tego nie robił.  Ukojenie znajdował jedynie w boksie i bejsbolu, dwie rzeczy, których nikt nie mógł mu odebrać.

Nigdy nie zwierzył się z tego, jak bardzo wyalienowany się w czuł w grupie znajomych, zwłaszcza gdy opowiadali o swoich podbojach, uśmiechał się, bo tak należało. Z czasem kłamał, że spotyka się z dziewczyną z sąsiedztwa by przytyki  o tym, że jest prawiczkiem wreszcie ustały. Wracając z tych spotkań, najczęściej lubił rozładowywać stres przez ból, nacinał głównie nadgarstki, co ukrywał pod skórzanymi bransoletami.  Najtrudniej było na treningach drużynowych, odstawał, nie rozmawiał z nimi, a do tego zerkał, gdy brali prysznic. 

Chciał odejść zaraz po zawodach w Colorado, na które przyjechali cała drużyną.  Nie zdążył.  Utknęli w popsutym autobusie za jakąś mieściną Breckenridge, gdy byli w drodze do Denver. Trener zniknął pierwszy, poszedł szukać pomocy i nigdy nie wrócił. Kierowca, zostawił ich po kilku godzinach. Połowa jego drużyny wykruszyła się postanawiając wrócić na piechotę do domu.  On pozostał z kolegami w autobusie wierząc, że jednak ktoś po nich wróci. Jedli to co zabrali ze sobą w torbach, racjonując kurczące się z każdym dniem zapasy, po tygodniu zorientował się, że niektórzy patrzą się na jego fretkę z dziwną pożądliwością.  Wiedział, że będzie musiał uciekać nim opadnie z sił przez głód. Raz tylko widział jednego z NICH z okna autobusu. Tak mu się przynamniej zdawało, bo żaden człowiek nie kręci się przecież przez wiele godzin bez celu. "Szewndacze" tak sobie nazywał ich w głowie, wyglądali jeszcze tak zwyczajnie, tak spokojnie...