Jason urodził się w Breckenridge, tak jak jego rodzice, jednak to nie to miejsce nazywał domem, ale oddalony o dwie godzin (i to w korkach) Denver. Przeprowadzili się tam całą rodziną, czyli głowa rodziny Benjamin, matka Rebbeca i starszy o 3 lata brat Edddie. Najmłodszy Donnavan miał wtedy około 6 lat. Zostawili wtedy za sobą dziadków chłopaka oraz wieloletnich sąsiadów w zamian za lepsze perspektywy dla żywiciela rodziny jako urzędnik stanowy.

Lata mijały, starszy brat wyprowadził się na północ kraju (do Massachusetts), gdzie poszedł w ślady swojego ojca Benjamina i rok temu walczył o stołek, który podobno pozwoliłby mu za kilka lat startować na gubernatora z ramienia Republikanów.

Jason jednak nie miał głowy do polityki, przypominała mu bardziej konkurs popularności, gdzie jeśli znasz kogoś wpływowego to ten może Ci załatwić co potrzeba. Najmłodszego syna Benjamina i Rebbeci, interesowały spraw na które miał wpływ sam, bez konieczności poleganiu na łasce i nie łasce innych, więc jego wybór padł na inżynierie wszelkiej maści, która ostatecznie doprowadziła go do dyplomu z zakresu mechatroniki.

Po kilku różnych firmach po studiach, w końcu wylądował w Sumitomo Pharma–koncern produkujący substancje chemiczne używane głównie w żywności. Z racji zwiększenia produkcji w Azji i odesłaniu grupy pracowników ze Stanów do Korei, Jason nie musiał w teorii nawet chodzić do biura w Denver. Może i nawet to było lepsze, że mógł siedzieć w zaciszu swojej kawalerki, gdzie ludzie nie musieli patrzeć jak wymiotuje na każdą myśl o meetingu czy wiadomość, że kolejny raz sterowniki do kadzi zamiast 300 stopni, wywalał 200 i cała partia szła do kosza. Stresowało go to wszystko, bał się, że zaraz straci swoją robotę albo przynajmniej tak sobie wmawiał.

Dlatego postanowił wrócić do Breckenridge, gdzie stał dom po jego dziadkach. Liczył, że rady psychologa, o zmianie środowiska, pomogą mu z nerwicą, którą leczył kilkoma głębszymi, a później dawkami leków zapijanych kawą.

Plusem były też koszty życia, które były mniejsze, a prototypy dostarczali mu kurierzy lub raz w miesiącu musiał pojechać do biura. Jednak sielanka zdalnej pracy skończyła się, szybko. Z początku były to ostrzeżenia w wiadomościach i gazetach o wirusie. Również w Sumitomo Pharma rozmawiało się o braku możliwości prototypownia elektroniki oraz mechaniki w Azji, ze względu na liczne kwarantanny oraz zamykanie fabryk. Oczywiście, jeśli były to rzeczy, bez których całe kraje nie mogły funkcjonować (np.: leki) to znajdowały się sposoby na produkowanie rzeczy i przepuszczenie statków przez amerykańskie porty. Niestety Sumitomo Pharma nie miała takich wtyk, więc i tak od kilku dni inżynier patrzył tępo w monitor, oglądając symulacje naprężenia elementów. Później pamięta, że wybuchła panika w mieście, a ludzie i inne istoty wybiegły na ulicę. On sam został w domu, bojąc się o swoje życie. Zablokował drzwi czym dał radę i przez ostatni tydzień próbował złapać kontakt z rodziną, ale nic z tego. Również zapasy jedzenia powoli się kończą, więc możliwe, że w końcu będzie musiał opuścić swoją bezpieczną norę…