Urodzona we Francji, a wychowana od maleńkości w Breckenridge. Dlaczego? Proste - dla obywatelstwa. W domu White’ów gotówki zazwyczaj nie brakowało, a jedna wycieczka w tę, czy we w tę? Co za różnica.

Odebrała edukację domową za decyzją i w wykonaniu mamy oraz spędzała sporo czasu z ojcem w jego pracy. Wypadkowo niewiele tego czasu zostawało na rówieśników, przez co gdzieś pewnie w miasteczku była kojarzona, choć bez wielkich historii. 

Nie czując się specjalnie związana z malowniczym kurortem ewoluującym z roku na rok w nudną dziurę, pchnięta zaciągniętymi od ojca ideałami i coraz częstszymi rodzinnymi sporami wyfrunęła byle dalej. Okazało się, że każdy ma inne definicje. Ojciec rwał włosy, że wyjechała poza granice stanu, a matka uspokajała, że przynajmniej nie poleciała do Europy. Ostało się na Nowym Yorku i akademii policyjnej. Wizja rozchwytywanej młodej policjantki łączącej służbę z imprezowym życiem szybko legła w szkoleniowym drylu, ale przynajmniej udało się nie wylecieć. 

Tydzień przed okrągłym rokiem na służbie otrzymała parszywe wezwanie - ot, niby jakiś ćpun w patologicznej dzielnicy. Wyszła z tego jednak grubsza akcja. Po obudzeniu, w szpitalu przełożony opowiadał, że trafiła na dilera i jakiś kuchcików pracujących nad towarem. Niech im ziemia ciężką będzie. Kula trąciła kość udową. Powikłania. Rehabilitacja i odsunięcie od służby. Do tego jakiś tam na chuj kogo interesujący medal. 

Po powrocie do domu dużo płakała. Bo jakoś się pogodzić z rodzicami udało. Bo nie wiadomo kto kogo ma pocieszać. Bo bała się, że już nie będzie chodzić. 

W Denver znalazł się dobry fizjo. Znalazł się też shrink, który pomógł poukładać to sobie w głowie. Przejściowy okres niedoboru szczęścia to przecież nie od razu depresja, prawda? I jakoś tak kroczek po kroczku wszystko szło do przodu. Kto by pomyślał, ile może być przyjemności z krótkiego spaceru? 

Wedle zaleceń miała dużo chodzić. „Dużo” jak na nią, a z czasem po prostu dużo. Na dziś dzień jest już prawie dobrze. Znaczy, zazwyczaj jest świetnie, a czasem fatalnie, kiedy jakiś zbłąkany nerw zmienia się w szpikulec. Nawet się udało załatwić operację na początek 2024. Chcąc się czymś jednak zająć, Lucy poszła w ślady ojca, widząc, ile frajdy warsztaty dają turystom, a przez to jemu samemu. Tak też od kilku dobrych lat jest dumną posiadaczką tytułu myśliwego i członkinią lokalnego klubu łowieckiego. 

W ostatnim czasie była w trakcie większej wycieczki górskiej z grupą znajomych. Kiedy gówno trafiło w wentylator byli już bliżej Denver i krytycznie potrzebowali lekarza. A potem... no właśnie…

Ostatecznie trafili do obozu w Denver. Z tego co rozumiała - chcieli przenieść go gdzieś indziej, a Lucy trafiła do pierwszej grupy mającej zabezpieczyć teren pod tę operację.