Zawsze muszę wpakować się w jakiś gnój…

Sama nie wiem, czy to ja na siłę szukam problemów, czy po prostu je przyciągam. Gdzie nie pójdę, ciągnie się za mną państwo nieszczęść i niedoli. Wystarczy jedna krótka chwila, w której pomyślę “hej, w końcu się udało”, żeby los mi udowodnił, że tylko mi się tak wydawało. Nie było inaczej tym razem…

Nie pytajcie, jak trafiłam do akademii wojskowej, bo sama do dziś się tego wstydzę. Ważne jest to, że tam odnalazłam pewnego rodzaju powołanie dla siebie. Mimo że byłam jedną z niewielu dziewcząt w szeregach, odnalazłam się całkiem nieźle. W końcu miałam jakiś cel w życiu. Przestałam trwonić swój czas i skupiałam się na tym, co jest ważne. 

Kolejne treningi i przygotowania, aż w końcu przyszedł czas na prawdziwe akcje. Widziałam rzeczy, której żadna młoda osoba nie powinna widzieć. Ale odnajdywałam w tym swego rodzaju satysfakcje. To właśnie w armii odnalazłam użytek dla swoich umiejętności manualnych i szybko udało mi się przejść na stanowisko mechanika. Dzięki temu nie musiałam dzierżyć już tak bardzo ciążącej broni przez tak długi czas…

Wszystko szło względnie dobrze przez wiele lat, aż w 2020 podczas jednej z misji, nasza baza polowa została zaatakowana. Zostałam poważnie zraniona w wyniku czego do dziś nie odzyskałam pełnej władzy w nodze. Nie mogę jednak narzekać — przecież wróciłam żywa z misji. Tylko, tyle że…

Nie mogę już wrócić do armii.

Oddelegowano mnie do domu. Oficjalnie zostałam emerytką w wieku 26 lat. Nie było już dla mnie miejsca w szeregach. To chyba wtedy wpadłam w poważny alkoholizm, nie mogąc sobie poradzić z codziennym życiem w Seattle.

Na nic były pomoce psychologów, którzy wciąż powtarzali to samo. Jedyne, co mnie odciągało od czarnych myśli i nałogów, to praca. Nie mogę powiedzieć - sąsiedzi czy znajomi podrzucali do mnie swoje fury na drobne naprawy czy podrasowania, ale to wciąż było za mało. 

Z początkiem 2022 roku spakowałam cały swój mały dobytek w torbę i wyruszyłam w świat - przez kolejne stany i miasta, łapiąc prace dorywcze na kolejnych stacjach i w warsztatach licząc na jakiś cud - że coś się zmieni, coś się poprawi.

Nie mogłam się jednak spodziewać, że w ciągu kilku miesięcy będzie się trzeba jednak ustatkować - szkoda tylko, że nie z takiego powodu, o jakich zawsze piszą w bajkach…