Urodziłam się w domu, w którym brakowało miłości.

Rodzice nie mieli wiele pieniędzy, wykazywali się wobec siebie przemocą, aż w końcu, gdy miałam 5 lat - zdecydowali się na rozwód.

W domu zostałam z ojcem, który wciąż nadużywał alkoholu, gdy matka - po prostu zniknęła z mojego życia. Czy odbiło to piętno na moim młodym umyśle? Nie mnie to oceniać.

Fakt był jednak taki, że... Już jako dziecko byłam pozostawiona sama sobie. Często wieczory spędzałam sama, próbując się wyżywić z resztek w lodówce, co uczyło mnie poniekąd dbania o siebie - choć działo się to w tak nieudolny sposób.

Szybko też zaczęłam wchodzić w pewnie nie najlepsze dla mnie środowiska. Odbijało się to na ocenach, frekfencji w szkole i atmosferzę w domu, która coraz bardziej się napinała.

Brakowało mi pozytywnych wzorców w domu, więc popełniałam wiele błędów. Wcześnie zaczęłam wchodzić w różne używki - ale jednak z umiarem. Wolałam zostać z przemocowym ojcem, byle nie odrywać się od swoich znajomych. Nie ryzykowałam więc z sytuacją, w której ktoś miałby zainterweniować i przekazać mnie w pieczę rodzin zastępczych z dala od mojego środowiska.

A że to środowisko nie należało do najlepszych... Często kończyłam z kolejnymi godzinami spędzanymi w szkole w ramach kary. Nie wiedzieć jednak czemu, ktoś z nauczycieli pomyślał, że muszę poczuć nieco "szkolnego ducha" i jako kolejną odsiadkę - postanowił mnie wpakować na te śmieszne zawody naszej przodującej drużyny. Widziałam, że i trenerowi ten pomysł nie do końca przypadł do gustu, już po samym wzroku jaki we mnie wlepiał, gdy wsiadałam do tego piekielnego autobusu ze swoim plecakiem. Chociaż tyle dobrze, że wśród naszych Kotów mogłam znaleźć kilka bardziej przyjaznych dla mnie twarzy.

Nie trzeba chyba jednak ukrywać, że wymknęłam się z uszkodzonego pojazdu w jednej z pierwszych ekip, nie chcąc gnić na tym odludziu? To był jednak błąd, którego do dziś żałuję. Te kilka dni, spędzonych na ciągłej ucieczce i ukrywaniu się nie wpływały na mnie dobrze. Breckenridge mogło się jednak poszczycić kilkoma miejscówkami, które zapewniały względne bezpieczeństwo, nawet w tym koszmarze. Trafiłam też na kilka dobrych duszyczek, które widząc zmizerniałą nastolatkę nie krępowali się przed udzieleniem pomocy.

A podczas jednej z tych moich niewyparzonych wypraw, trafiłam na niego - Astera. I pierwszy raz mogłam rzeczywiście poczuć, ile siły może dać praca drużynowa.

Więc może... Nauczyciele rzeczywiście mieli rację?